کتاب پاییز پدر سالار

  از زبان گارسیا مارکز  در مورد کتاب پاییز پدرسالار :

از لحاظ ادبی مهم ترین کتاب من پاییز پدرسالار است. دلیل دوست داشتنم به نوشتن  این اثرمرا از گمنامی نجات داد. 

 این اثر “شعری است بر تنهایی قدرت” و شرحی است بر زندگی یک دیکتاتور فناناپذیر که  نهایت سنگ دلی و استبداد فردی قدرتمند در عین تنهایی و بدون عشق بودن او را به تصویر می کشد

شخصیت  های تخیلی  این رمان از دیکتاتورهایی واقعی استفاده شده مانند : “گوستاوو رخاس پینلا” از کلمبیا ، “ژنرال فرانکو” در اسپانیا و “خوان ویسنته گومز” اسپانیایی.

جملات کتاب تنهایی و افسردگی دیکتاتور را همراه با ظلم و بی رحمیش القا می کنند که باعث بلندی پاراگراف های رمان شده و آن را نسبت به صد سال تنهایی دستاورد ادبی مهم تری می داند

مارکز در کتابش از سبک “رئالیسم جادویی” بهره گرفته است ، سبکی که واقعیت و تخیل را در هم می آمیزد. رمان اتفاقاتی واقعی را با لعاب تخیل نویسنده ، به خواننده عرضه می کند ، رخدادهایی مانند انفجار کلیسا.

در اینجا به ویژگی های اصلی روانشناختی دیکتاتور و پدرسالارمی پردازیم:

توهم توطئه اطرافیان : شکاکیت اولین خصوصیت دیکتاتور در کتاب پاییز پدرسالارمی باشد و عموم دیکتاتورها با زدوبند و توطئه به قدرت می رسند...

توهم جاودانگی:  دیکتاتورها آنگونه  زندگی و حکومت می کنند گویی به جاودانگی خود ایمان دارند

توهم نجات دهندگی: دیکتاتورها طوری حکومت می کنند که گویی حکومتشان پایانی ندارد و طوری قدرت را تغییر و متحول می کنند  و یا به عبارت بهتر طوری توسط قدرت متحول  می شوند که هیچ کس نمی داند در نبود آنها مملکت چگونه اداره خواهد شد! و این ترس و نگرانی  که پس از آنها چه بلایی سر مملکت می آید یکی از استرس هاییست که مردم  آن را تجربه می کنند

 توهم عشق مردم به آنها:همه دیکتاتورهاخیال می کنند  مردم عاشق آنها هستند وبه  نوعی خود را فریب می دهند و آنها همیشه در پی اثبات عشق مردم به خود هستند.

توهم بر حق بودن: آنها خودشان را دائم  در مسیر حق می بینند و خود را محور آن می دانند؛ چنانچه مشکلی  در حکومت آنها رخ دهد آنها هیچ مسئولیتی را قبول نمی کنند.

یکی از مهمترین نکات داستان پاییز پدرسالار، نقش مادر دیکتاتور است و همیشه مادرها در زندگی دیکتاتورهای آمریکای لاتین نقش برجسته ای دارند. آنها  خودساخته بودند و ارتباط خاصی با مادرانشان داشته اند. مادر تنها فرد مورد اعتماد آنهاست! که  تنهایی آنها را نشان می داد.

در این داستان همچنین   شخصیت پردازی و عمق تنهایی و بی رحمی فرد را به خوبی نشان می دهد...

به قلم: نفیسه علیزاده