دانلود کتاب همراهان فرانسوی

معرفی کتاب

"همراهان فرانسوی"
کتاب حاضر با عنوان اصلی (Suite Francaise) اثری از ایرنا نمیروفسکی (Irene Nemirovsky) می باشد که با ترجمه ای از میترا شهابی توسط انتشارات روزگار منتشر شده است.
داستان در رابطه با یک خانواده فرانسوی به نام «پریکاند» می باشد که نسبت به آداب و رسوم و طرز فکر و حتی سابقه کاتولیک بودنشان حس بدبینی نسبت به دولتشان فرانسه پیدا کرده اند. خبرهایی که از رادیو پخش می شود خبر از حمله آلمان ها به فرانسه دارد. اینکه خانواده پریکاند چه تصمیمی در سر دارند و آیا آنها پاریس را ترک می کنند یا به دفاع از آن در مقابل دشمن می پردازند داستان این رمان است که شما را به خواندن آن دعوت می کنیم...

در بخشی از این کتاب می خوانیم:
"چارلز لانگلت  روی کف پاركت شده اتاق پذيرايى خالى، رو زانو نشسته بود و ظروف چينى‏اش را بسته بندى می‌کرد. او چاق بود و بیماری قلبی داشت؛ صداى نفسى كه از سينه‏اش به سختى خارج مى‏شد بيشتر شبيه ناله بود. در آپارتمان تنها بود. مستخدمينى كه 7 سال تمام براى او كار ‏كرده بودند، قبل از اشغال تمام قسمتهاى پاريس، با ديدن مه غليظ ناشى از بم‌هاى ساخت بشركه مثل رگبارى از خاكستر بر سر آن‌ها مى‏باريد ترسيده و سريع براى تهيه مواد غذايى و آذوقه منزل را ترك كردند اما ديگر برنگشتند. موسيو لانگلت با تلخى به دستمزدهاى بالا و همه هدايايى كه از زمان استخدام‌شان به آن‌ها داده بود، فكر مي‌كرد، پولهايى كه بى شك با آن توانسته بودند كلبه‏اى آرام و مزرعه‌اى كوچك و دنج در شهر خودشان بخرند.
 او خيلى وقت پيش بايد راهی می‌شد. اما تازه تصميم گرفته بود كه آنجا را ترك كند. برايش خيلى سخت بود كه از زندگى طبيعى و روزمره‏اش دل بکند. تنها چيزى كه در اين دنيا خیلی دوست داشت آپارتمان و وسايلى بودند كه الان روى زمين پخش و پلا بودند: فرشها را نفتالين زده، لوله كرده و در زيرزمين پنهان كرده بود. همه پنجره‏ها با نوارچسبهاى بلند صورتى و آبى ملايم تزئين شده بودند. موسيو لانگلت با دستان تپل و رنگ پريده خود همه آن‌ها را به شكل ستاره، كشتى و اسب تك شاخ در آورده بود كه باعث حسادت دوستانش مى‏شد. او نمى‏توانست با يك تزئين معمولى و شلخته‏وار زندگى كند. در خآن‌هاش همه وسايل دور و برش زيبا بودند، بعضى از آن‌ها ساده و محقّر و بعضى گرانبها و قيمتى. همه آن‌ها روى هم رفته با یک درخشندگى ملايم يك فضاى منحصر به فرد را تشكيل داده بودند كه خود فكر مى‏كرد تمام اينها، تنها شايسته يك آدم اجتماعى و فرهنگى است. وقتى بيست سالش بود يك انگشتر دستش مى‏كرد كه داخلش نوشته بود: «اين شى زيبا يك گناه جاودانه است» (موسيو لانگلت هميشه با خوشحالى اين جمله را به زبان انگليسى تكرار مى‏كرد، شعرهايش هم به زبان انگليسى مى‏نوشت، زبانى بود كه به او نيرو مى‏داد، وقتى هم سرحال بود به اين زبان صحبت می‌کرد). آن انگشتر بچه گانه بود و ديگر از دست خرت و پرتهایى مثل آن راحت شده بود. اما هنوز اصول و قاعده‏هاى كلى را رعايت مى‏كرد و به آن‌ها وفادار بود. "